มีคนคอยควบคุม ไปไหนมาไหนด้วย และบุคคลที่คาดว่าจะเป็น
ผู้เสียหายไม่ได้พูดจาโต้ตอบเอง แต่คอยส่งให้คนนั้นพูดแทน

มีรถรับส่งคนเหล่านี้ไปทำงาน หรือไม่พวกเขาก็พักอาศัยในที่ทำงาน

พวกเขาเก็บเงินที่หามาไว้เองไม่ได้ ต้องถูก "ยึดไว้เพื่อความปลอดภัย" ในหลายกรณี บุคคลดังกล่าวเป็นหนี้และกำลังทำงาน
เพื่อใช้หนี้ดังกล่าว 

พวกเขาเพิ่งเดินทางเข้าประเทศมาได้ไม่นาน และพูดภาษาของประเทศ นั้น ๆ ไม่ได้ หรือรู้แค่คำที่เกี่ยวข้องกับเรื่องเพศหรือเรื่องแรงงานเท่านั้น

พวกเขาตื่นกลัวที่จะคุยกับคนนอกและเจ้าหน้าที่ เพราะถูกผู้ค้ามนุษย์ติดตามและควบคุมใกล้ชิด พวกเขาอาจจะเต็มไปด้วยความกลัว หดหู่ และพินอบพิเทาเกินเหตุ

พวกเขาอาจจะมีร่องรอยของการถูกกระทำทารุณ และอาจจะปรากฎร่องรอยของการขาดอาหาร ขาดน้ำดื่ม อดหลับอดนอน และ/หรือไม่ได้รับการเยียวยารักษา

พวกเขาอาจจะมีแผลถลอกปอกเปิก แผลเป็น และร่องรอยอื่น ๆ ซึ่งแสดงถึงการถูกทำร้ายร่างกายและถูกทรมาน บ่อยครั้งที่ผู้เสียหายจากการค้ามนุษย์ถูกทุบตีในบริเวณที่มองไม่เห็น ยกตัวอย่างเช่นบริเวณแผ่นหลังช่วงล่าง

พวกเขาอาจจะถูกผู้ค้ามนุษย์บังคับให้เสพยา หรือใช้สารเสพติด
เพื่อช่วยให้รับมือกับสภาพทาสที่ตนเองเผชิญอยู่

พวกเขาอาจไว้ใจคนยาก เหมือนหวาดระแวงตลอดเวลา ผู้เสียหายจากการค้ามนุษย์อาจจะแสดงออกเหมือนไม่ไว้ใจใครเลย กระทั่งกับคนที่เสนอตัวว่าจะช่วยหรือพยายามจะพูดคุยด้วย 

พวกเขาอาจจะมีโทรศัพท์เคลื่อนที่ แม้ว่าขาดข้าวของอื่น ๆ ที่จำเป็นและเป็นสิ่งพื้นฐานมากกว่า 

พวกเขาอาจจะแสดงออกถึงความรักใคร่ต่อผู้ค้ามนุษย์ เป็นไปได้ที่พวกเขาป่วยด้วยโรคสตอล์กโฮล์ม ซึ่งก็คือการที่ผู้เสียหายถูกลักพาตัว แต่เมื่อเวลาผ่านไป กลับเห็นอกเห็นใจคนที่จับตนเองมา